Ensemble La Capriola

L’Endroit et l’Envers/Między jasnością a cieniem

La Capriola to zespół założony w Lyonie w 2021 roku, skupiający muzyków związanych z Le Conservatoire national supérieur musique et danse de Lyon, których łączy pasja odkrywania dawnych repertuarów. Specjalizując się w renesansowych consortach skrzypcowych, grupa odświeża tę tradycję,
łącząc badania muzykologiczne, improwizację oraz dialogi interdyscyplinarne. Jest laureatem europejskiego programu S-Eeemerging+ oraz konkursu Première (Bruksela, 2025). Grupa występue we Francji i poza jej granicami.

Podczas rezydencji w Polsce La Capriola zaprezentuje specjalny skład poświęcony muzyce XVII wieku. Tworzą go trzej muzycy zafascynowani kontrastowymi estetykami tego okresu przejściowego. Formacja koncentruje się na ożywianiu bogatej ekspresji włoskiego i niemieckiego wczesnego baroku. Choć powiązana z głównym zespołem, rozwija własną tożsamość – bardziej kameralną i ukierunkowaną na eksperymenty brzmieniowe w obrębie tego repertuaru.

Między jasnością a cieniem
1660, 1669, 1696 – między pierwszymi Sonate na skrzypce Giovanni Antonio Pandolfiego Mealliego a drugą kolekcją Sonate en Trio Dietricha Buxtehudego wyłania się muzyczny pejzaż, w którym intymność i duchowość spotykają się ze sobą. Między jasnością a cieniem — tytuł zapożyczony z myśli Alberta Camusa — przywołuje tę kruchą równowagę między klarownością a niepewnością, to miejsce, gdzie sztuka rezygnuje z jednoznaczności i pozostawia przestrzeń dla wątpliwości. O Pandolfim Meallim wiemy niewiele. Był utalentowanym skrzypkiem i błyskotliwym włoskim kompozytorem, który prawdopodobnie działał na dworze arcyksięcia Karola Ferdynanda Habsburga w Innsbrucku w latach 1660–1669. W tym czasie wydał dwa zbiory sześciu Sonate na skrzypce i basso continuo oraz kolekcję Balletti. Jego muzyka urzeka swobodą, ekspresją i nieprzewidywalnością — to prawdziwy hołd dla nagłych zwrotów i muzycznej wolności.

Druga kolekcja Sonate en Trio Dietricha Buxtehudego z 1696 roku obejmuje siedem utworów na skrzypce, basso continuo i violę da gambę — tutaj powierzonych tenorowi violinowemu. Buxtehude łączy kunsztowny kontrapunkt z lirycznymi, czasem wręcz teatralnymi gestami. To muzyka, która przemawia zarówno do duszy, jak i do umysłu, pełna kontrastów i niespodzianek. Albert Camus pisał: „Wiem, że moje źródło tkwi między i pomiędzy, w tym świecie ubóstwa i światła, w którym żyłem tak długo i którego pamięć wciąż chroni mnie przed dwoma przeciwnymi zagrożeniami, jakie czyhają na każdego artystę: urazą i zadowoleniem z siebie.” Także ta muzyka istnieje pomiędzy: nigdy zgorzkniała, nigdy samozadowolona lecz zawsze dążąca ku czemuś wyższemu — krucha, wolna, głęboko ludzka.