Mała Syrena

Gliwice wiosną. Oczka zaszklone. Zadowolona po spektaklu. „Mała syrena” Martyny Majewskiej w Teatrze Miejskim to bajaderka! Ale z sokiem z żuka. Andersen w wydaniu feministycznym, baśń o opłacie za ucieczkę z roli. Rasowe video świetnego Kuby Lecha z IP Group, oszczędna, abstrakcyjna scenografia Ani Haudek, wzruszające kompozycje Davida Majewskiego i świetne aktorstwo – thay says: teatr „dla dzieci” to prawdziwy teatr! Nie trzeba robić infantylnych plakatów, kompostu przedmiotów, czapek-światów, pana-psa i czego tam jeszcze. Dzieci traktuje się tu poważnie. Przewrót, który z takim trudem dokonał się w literaturze dla dzieci po 2000 roku, odbywa się na naszych oczach w teatrze. Uwielbiam handlarę nogami, wiedźmę kradnącą głos, queerową babcię-syrenę serwującą tort z meduz. Gigantyczny stożek-klepsydrę, z którego na scenę sypie się piasek. Lewitujące kwadraty z projekcjami, dowcip i nonszalancję. Ślązacy, ruszajcie na „Małą” do Teatru Miejskiego w Gliwicach. Nawet jeśli jesteście już duzi.

Źródło:

https://www.facebook.com/wolnyhamkalo/posts/2055596801121563

Miesiąc temu pisałam o niesamowitym spektaklu „Dzieci z Bullerbyn” obejrzanym w towarzystwie 10-letniej Córki w Teatrze Miejskim w Gliwicach na Małej Scenie, natomiast dzisiaj będziecie mogli przeczytać o kolejnym przedstawieniu, która miałam okazję oglądać, tym razem z 8-letnim Synem, ponownie bowiem mogliśmy gościć w tak niesamowitym miejscu, jakim jest gliwicki Teatr Miejski.

Ależ to było cudowne przeżycie! Znacie to uczucie, kiedy doświadczacie czegoś za pierwszym razem i martwicie się, że kolejne nie będą już takie wyjątkowe? Takie miałam właśnie poczucie po obejrzenie „Dzieci z Bullerbyn”. Przedstawienie zrobiło na mnie tak bardzo pozytywne wrażenie, iż wydawało mi się, że nic mu nie dorówna. A potem poszliśmy na „Małą Syrenę”.

Pierwotnie planowaliśmy z Ośmiolatkiem pójść na „Niezwykły lot pilota Pirxa”, jednak pokrzyżowały nam to zawirowania zdrowotne (mam nadzieję, że uda nam obejrzeć Pirxa w przyszłości). Wybraliśmy się więc na przedstawieniu pod tytułem „Mała Syrena”. Na początku było trochę niepewności, bo Młody sto razy się upewniał, czy to aby nie jest „klasyczna”, znana mu z kreskówek, historia o Małej Syrence, i czy na widowni nie będzie przypadkiem samych dziewczyn. Uspokoił się dopiero w momencie, kiedy zobaczył, że w foyer na spektakl czeka równie wielu chłopców, co dziewczynek.

„Mała Syrena” okazała się cudowną historią, wzbudzającą w widzach całą gamę uczuć, od radości, wesołości, poprzez strach, do wzruszenia. Nie można porównywać tego spektaklu do „Dzieci z Bullerbyn”, bowiem różni je praktycznie wszystko, poza tym, iż oba są przeznaczone dla młodych widzów, i w obu grają trzej ci sami aktorzy, cała reszta jest zupełnie odmienna. „Mała Syrena” jest bardziej poważna, bardziej dramatyczna i zdecydowanie bardziej emocjonalna. Jest też z założenia przeznaczona dla starszych widzów 8 +, co jest jak najbardziej zasadne, bowiem niektóre momenty, mocne efekty dźwiękowe, chwilowy mroczny klimat, czy nagły zwrot akcji, mogą przestraszyć młodsze dzieci. „Mała Syrena” jest też bardziej wymagająca od „Dzieci z Bullerbyn”, które jednak były bardziej wesołą, humorystyczną opowieścią i mają za zadanie przede wszystkim bawić. „Syrena” porusza, ale na przykładzie mojego ośmioletniego Syna mogę potwierdzić, iż jej przekaz trafia do małego widza, wzbudza w nim prawdziwe refleksje, emocje i skłania do dyskusji (rozmawialiśmy z Młodym całą drogę powrotną z Gliwic na temat tego, czego właśnie razem doświadczyliśmy).

Poza tym, cytując mojego Syna: „Historia nie zawsze musi być wesoła i mieć dobre zakończenie, żeby się komuś podobać. Ta była trochę poważna i trochę straszna, ale mi się to podobało”. Wiecie co, tak sobie pomyślałam, że ten mój ledwo co Ośmiolatek, to jest jednak bardzo dojrzałym dzieckiem i świetnie zrozumiał przekaz tego spektaklu. Ależ jestem z niego dumna!

„Mała Syrena” to historia inspirowana klasyczną bajką o Małej Syrence, ale nie do końca odwzorowuje ją w pełni. Może główny wątek jest podobny, ale szczegóły i przebieg, a także tło wydarzeń jest już nieco inne. Mamy tutaj Babcię Syrenę i jej siedmioro wnucząt, z których najbardziej niesforna jest najmłodsza, 15-letnia Mała Syrenka. Wnuki upraszają Babcię, aby ta pozwoliła im wypłynąć na powierzchnię, żeby mogli poznać świat zewnętrzny, na co staruszka oczywiście się nie zgadza, ale w końcu ulega. Nie pozwala tylko najmłodszej na tę podróż. Mała Syrenka, zafascynowana ludźmi, buntuje się jednak i postanawia zrobić wszystko, aby zostać człowiekiem i sprawdzić na własnej skórze, jak to jest mieć nogi i mieszkać na lądzie.

Na uwagę zasługuje świetna scenografia, która, choć oszczędna w swym wyrazie, doskonale przypomina dno morskie, a kolejno, tylko dzięki drobnym zmianom, zamienia się w środowisko lądowe. W tym spektaklu mniej jest piosenek, ale taka jest też forma tej historia. Fajnym elementem wzbogacającym są natomiast wstawki audiowizualne, które widzowie mogą obserwować na pięciu niewielkich ekranach usytuowanych u sufitu sceny.

Widownia dopisała w stu procentach, z czego faktycznie przeważały dzieci nieco starsze. Podobnie, jak przy okazji „Dzieci z Bullerbyn”, przy samej scenie usytuowane są niewielkie pufki, z których skorzystał mój Młody, obserwując akcję rozgrywającą się na scenie dosłownie z pierwszego rzędu. Przedstawienie jest też nieco dłuższe, trwa bowiem 75 minut, jednak ten czas w ferworze emocji mija błyskawicznie, a dzieci zapominają nawet o oddychaniu.

„Mała Syrena” przynosi refleksję, ale co najważniejsze, przynosi ją najmłodszym. Czyż to nie jest cudowne, kiedy Ośmiolatek snuje rozważania na temat alternatywnych zakończeń tej historii, rozmyśla, jak bohaterka mogła postąpić i czy to, co zrobiła, było, aby dobre? To chyba jest najlepsza rekomendacja dla przedstawienia skierowanego dla dzieci.

Źródło:

https://ksiazki-sardegny.blogspot.com/2019/03/maa-syrena.html